تومور یا سرطان اپیتلیال

سرطان اپیتلیال : تومورهای اپیتلیال تخمدان از سلول هایی که سطح خارجی تخمدان را پوشانده اند ایجاد می شوند. بیشتر تومورهای تخمدان اپیتلیال خوش خیم (غیرسرطانی) هستند.

انواع مختلفی از تومورهای اپیتلیال خوش خیم وجود دارد ، از جمله آدنوم های سروز ، آدنوم های مخاطی و تومورهای برنر.

تومورهای اپیتلیال سرطانی کارسینوم هستند – به این معنی که از بافتی که تخمدان ها را پوشانده اند شروع می‌شوند.

این شایع ترین و خطرناک ترین در بین انواع سرطان های تخمدان است که ۸۵ تا ۹۰ درصد از کل سرطان های تخمدان را تشکیل می‌دهد.

درخصوص سرطان تخمدان بیشتر بدانیم

متأسفانه ، تقریباً ۷۰ درصد از زنان مبتلا به سرطان اپی تلیال تخمدان ، تا مرحله پیشرفت بیماری ، تشخیص داده نمی‌شوند.

برخی از تومورهای اپیتلیال تخمدان وجود دارد که ظاهر آنها در زیر میکروسکوپ مشخص نیست که آنها سرطانی هستند. به این موارد تومورهای مرزی یا تومورهایی با پتانسیل بدخیمی کم (تومورهای LMP) گفته می‌شود.

تومورهای اپیتلیال تخمدان بر اساس زیرگروه‌های بافت شناسی (بیوپسی) زیر طبقه بندی می شوند:

جدی
مخاطی
آندومتریوئید
پاک کردن سلول
برنر
سلول انتقالی
سلول کوچک
مزودرمال مخلوط
تمایز نیافته

معمولاً هر زیرگروه را می توان به عنوان خوش خیم ، مرزی (پتانسیل بدخیم کم ، LMP) یا بدخیم (تهاجمی) طبقه بندی کرد.

تومورهای سروز بیشتر به موارد زیر تقسیم می شوند:

سیستادنوم سروز
تومور سروز مرزی
سیستادنوکارسینومای سروز
آدنوفیبروما
سیستادنوفیبروما
تومورهای مخاطی بیشتر به این دسته تقسیم می شوند:
سیستادنومای مخاطی
تومور مخاطی مرزی
سیستادنوکارسینومای مخاطی
آدنوفیبروما

تشخیص پاتولوژی

علت شناسی

مطالعات اپیدمیولوژی داده هایی را نشان می دهد که افزایش خطر ابتلا به سرطان تخمدان را با تعداد بیشتری چرخه تخمک گذاری نشان می دهد.

تصور می شود که بارداری های چندقلو و استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی به دلیل کاهش تخمک گذاری و تأثیرات هورمونی ، اثر محافظتی دارد.

دو تئوری در مورد ارتباط کاهش خطر ابتلا به سرطان تخمدان با کاهش تعداد دوره های تخمک گذاری این است:

۱ نظریه تخمک گذاری بی وقفه:

پارگی مکرر فولیکول تخمدان و ترمیم بعدی منجر به افزایش احتمال تغییرات ژنتیکی درون اپیتلیوم سطح می شود.

۲ فرضیه تئوری گنادوتروفین:

تحریک مداوم تخمدان ها توسط گنادوتروفین ها ، همراه با اثرات محلی هورمون های درون زا ، منجر به افزایش تکثیر و فعالیت میتوزی اپیتلیوم سطح می شود.

این امر با ارتباط سرطان تخمدان با حالتهای گنادوتروفین بالا مانند یائسگی و کمتر مرتبط با حالتهای گنادوتروفین پایین مانند استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی و برابری زیاد مطابقت دارد.

سرطان تخمدان اپیتلیال به طور پراکنده در حدود ۹۰ تا ۹۵٪ بیماران ایجاد می شود. تصور می شود عوامل محیطی و غذایی در این امر نقش دارند.

این موارد شامل استفاده از تالک در ناحیه پرینه و ولو ، آزبست ، تابش لگن ، ویروس ها (به خصوص اوریون) ، رژیم غذایی پرچرب و مصرف لاکتوز است.

سایر عوامل با افزایش تعداد چرخه های تخمک گذاری همراه است: برابری جنسی کم ، تأخیر در فرزندآوری ، یائسگی زودرس و یائسگی دیررس.

با این حال ، عوامل ژنتیکی مهمترین عامل خطر برای سرطان اپیتلیال تخمدان هستند.

برای اطلاع بیشتر به بخش عوامل سرطان ژنتیک مراجعه کنید.

عوامل کاهش ابتلا به سرطان

عواملی که خطر ابتلا به سرطان تخمدان را کاهش می دهند عمدتا تعداد چرخه های تخمک گذاری در زنان را کاهش می دهد. مانند استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی ، شیردهی و چندقلو زایی.

استفاده طولانی مدت از داروهای ضد بارداری خوراکی خطر ابتلا به سرطان تخمدان را در زنان غیر انتخابی بیش از ۵۰ درصد کاهش داده است.

کاهش خطر سرطان تخمدان نیز با بستن لوله ها و برداشتن رحم همراه است.

اپیدمیولوژی سرطان اپی تلیال تخمدان ششمین سرطان شایع در زنان است و دومین مورد بدخیمی دستگاه تناسلی زنان پس از سرطان آندومتر است.

سرطان اپیتلیال تخمدان معمولاً در زنان یائسه یافت می شوند و شایعترین علت مرگ در زنان مبتلا به بدخیمی های زنان و زایمان است و تقریباً سالانه ۱۵۰۰۰ مرگ و میر دارند.

سرطان تخمدان اپیتلیال می تواند در خانم‌های ۱۵ ساله هم رخ دهد ، با این حال میانگین سنی بروز ۵۶ سال است.

میزان بروز سن خاص به تدریج در ۷۰ سالگی افزایش می یابد و به حداکثر می رسد ، در حالی که این سرطان فقط ۳ زن در هر ۱۰۰۰۰۰ زن را قبل از ۳۰ سالگی درگیر می کند.

سن متوسط آدنوکارسینوم تخمدان (که ۸۵-۹۰٪ از کل تومورهای بدخیم را تشکیل می دهد) بین ۶۰-۶۵ سال است.

تومورهای تخمدانی LMP در سنین پایین تر وجود دارند. میانگین سنی تشخیص ۴۸ سال است و اوج زیادی از بروز مشاهده نمی شود. تومورهای برنر در زنان یائسه یا بعد از یائسگی تشخیص داده می شوند.

بروز تومورهای اپیتلیال تخمدان در سطح جهان متفاوت است و بیشترین میزان آن در اسکاندیناوی ، اسرائیل و آمریکای شمالی مشاهده شده ، در حالی که کمترین میزان در کشورهای در حال توسعه و ژاپن مشاهده می شود.

یک استعداد نژادی و ژنتیک با خطرات کمتری برای زنان سیاه پوست در ابتلا به تومورهای اپیتلیال تخمدان آشکار است و آدنوکارسینومای سلول شفاف در ژاپنی ها شیوع بیشتری نسبت به کشورهای غربی دارد.

تشخیص کلینیکی سرطان اپیتلیال

کلینیک ها بیشتر به دنبال تشخیص کارسینومای اولیه تخمدان و سیستادنومای سروز و مخاطی بدون علامت هستند، چرا که دو سوم بیماران متاستازهای داخل شکمی گسترده ای دارند.

بیماران مبتلا به کارسینومای پیشرفته معمولاً با تورم یا ناراحتی شکمی مبهم ، نفخ شکم ، سوء هاضمه و احساس سیری زودرس ، کم اشتهایی ، بی حالی ، تکرر ادرار و تغییر وزن (افزایش یا کاهش) مواجه می شوند.

معاینه لگن نشان دهنده استحکام ، تثبیت ، ندولار بودن ، کمبود حساسیت ، تجمع مایع یا گره های کیسه ای نشانگر بدخیمی است.

۵۰٪ از کل سرطان تخمدان دو طرفه است.

تومورهای بدخیم بدخیم بیش از ۴۰٪ کارسینومهای اپیتلیال تهاجمی را تشکیل می دهند. تومورهای سروز مرزی و بدخیم اغلب دو طرفه هستند.

کارسینومای مخاطی تقریباً در نیمی از بیماران در مرحله I تشخیص داده می شود ، در حالی که تومورهای سروز معمولاً در مراحل پیشرفته تشخیص داده می شوند.

تومورهای برنر تقریباً همیشه خوش خیم هستند و موارد بدخیم استثنایی شبیه کارسینوم سلول انتقالی مثانه هستند. مانند انواع دیگر نئوپلاسم تخمدان ، معمولاً بدون علامت است تا زمانی که به اندازه بزرگی برسد.

اقتباس شده از: Atlasgenetic